Het is lastig om afscheid te nemen. Al helemaal als je een groot feest organiseert voor iedereen waarvan je afscheid gaat nemen, voor de laatste keer samen woorden en bier laat vloeien, voor de laatste keer over school praat. Aan het begin van het jaar heb ik echt even aan mijn klas moeten wennen. Bij mij is dat wennen altijd een lastig en uitgebreid proces. Ik ben wat volwassen voor mijn leeftijd en een jaartje ouder. Hoe ik daar eerst altijd een punt van maakte, laat ik dat nu maar achtwege. Ik zal wel moeten, want ik blijf zitten.
Een jaar doubleren leek me verschrikkelijk, toch is het zover gekomen. Op dit moment vind ik het niet eens zo erg. Ik heb de ruimte om mijn basis opnieuw op te bouwen en mijn cijfers omhoog te krikken. Misschien kan ik dan nog mijn droom van University College waarmaken en slagen met betere cijfers dan het vooruitzicht nu bood. Daarnaast is een grote oorzaak voor mijn zittenblijven mijn gezondheid: het afgelopen jaar ben ik vaak afwezig geweest of niet in de gelegenheid optimaal te presteren. De enige grote problemen van het doubleren zijn het leeftijdsverschil (vrienden gaan verder, naar de vijfde, of naar het tweede of derde jaar van hun studie) en alle hectiek rondom het doubleren. De teleurstelling, de reactie van mijn ouders en van school, de zorgen, de twijfels.
Toch ga ik me er zo min mogelijk van aantrekken. Mijn intelligentie wordt niet minder op blijven zitten, evenals mijn andere capaciteiten. Hooguit het beeld dat anderen van mij hebben, maar door ze weer een paar keer gerust te stellen, lijm ik dat beeld toch later weer. (Actus non facit reum nisi mens sit rea, right?) Daarnaast vertik ik het niet optimaal van mijn vakantie te genieten en mijn zelfbeeld eronder te laten lijden. Ik blijf mezelf en iedereen heeft wel eens een tegenvaller.
Van de laatste dagen van het schooljaar ga ik genieten. Ik zit in mijn boek gezogen - ja, het kan, in Dickens gezogen zijn -, ik heb leuke feestjes met leuke vrienden en klasgenoten. Ik ga genieten van deze periode en hoe het verder loopt zie ik dan wel weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten