Dagboek: Vakantiegevoelens

Door Rikako Nagashima.

Het vakantiegevoel komt eindelijk binnen. Niet te geloven dat ik hier het hele jaar naar heb uitgekeken! In ieder geval is mijn vakantie leuk begonnen. Zaterdag kwam vriendin Kavita hier naartoe, hebben we wijn gedronken en de volgende dag zijn we naar Amsterdam gegaan. Omdat het kon. Vandaag en gisteren heb weinig gedaan: even naar de stad gefietst, een ijsje gegeten en een wegwerpcameraatje gekocht. Morgen ga ik naar Amersfoort om wat te drinken met een oude vriend van de VVD en ga ik uit eten met mijn jongerenraad. Zaterdag ga ik met twee oud-collega's genieten in Arnhem.

Grappig detail. Ik ben in Amsterdam mijn OV-chipkaart verloren en kreeg vandaag opeens een berichtje op Twitter: 'Hoi, ik heb je OV!' - Een kennis van een vriendin uit Amsterdam; het vriendje van een huisgenoot had hem gevonden. De wereld is klein en hiermee is het nut van sociale media maar weer bewezen. Doet me denken aan die keer dat ik mijn telefoon in een kroeg in Roosendaal verloor en ik hem later weer doodleuk terugkreeg van een kennis van een vriend.

Zo hoop ik mijn vakantie verder in te vullen. Ik ga nog een weekje naar Berlijn en twee weekjes naar Zeeland. Verder hoop ik veel boeken te lezen, veel foto's te maken en verder te komen met Russisch: ik ben een poos terug begonnen met het leren van Russisch, dat ik deze vakantie weer wil oppakken. Nu heb ik op mijn laptop Rosetta Stone staan, maar die is gisteren kapot gegaan waardoor hij nu gerepareerd gaat worden. Het is de moeite niet om het op de XP-minilaptop te installeren waar ik nu op tik.

Deze vakantie krijg ik in ieder geval de gelegenheid om optimaal te herstellen en uit te rusten. Ik hoop dan ook dat het gebeurt en dat ik na de vakantie weer mijn gelukkige, rustige, optimistische zelf kan zijn.

Gezien: Stephen Gill expo in Foam

Een poosje terug ben ik de trotse eigenaresse van een museumkaart geworden. En, omdat ik nu eenmaal een gierige Nederlander ben, ga ik daar zoveel mogelijk gebruik van maken. Vorige zondag strandde ik met een vriendin bij het Amsterdamse fotografiemuseum, Foam. Eigenlijk was ik nog nooit daar naar binnen geweest en alleen maar een paar keer langsgelopen. En ook al had ik geen duppie op zak, door met mijn pasje te zwaaien mocht ik zo naar binnen.
Eén van de hoofdexposities op dat moment was 'Best before End', een verzameling van het werk van de fotograaf Stephen Gill en zijn laatste fotoserie, die dezelfde naam draagt.

Talking to Ants.

Stephen Gill probeert in zijn kunst (ik noem het expres geen foto's, het zijn meer dan foto's) een zo compleet mogelijk beeld van de omgeving te scheppen. Hij zoekt de grenzen van de cameratechnologie op en experimenteert met nieuw materiaal en nieuwe methoden om zijn camera te gebruiken. De eerste serie in de expositie is Talking to Ants, waarbij Gill voorwerpen in zijn camera stopte, zodat die een afdruk zouden achterlaten op de filmrol. Dit levert al bijzondere resultaten op.

Buried.

In een andere serie, Buried, levert een vreemd proces mooi werk op: na het maken van deze foto's werden ze direct begraven en na een bepaalde tijd weer opgegraven. Ik begrijp niet hoe Gill überhaupt op dit idee is gekomen, maar het resultaat is in ieder geval heel tof. Het geeft de foto's iets schilderachtigs.

Hackney Wick.

Hackney Wick is de meest populaire locatie van het werk van Stephen Gill. Op deze fotoserie zie je een goedkope rommelmarkt. Om de sfeer op de markt beter te laten zien gebruikte hij een goedkope camera met plastic lens. "It was nice to use because the first plastic was invented in Hackney Wick," zegt Gill zelf. "I had these really lovely muted soft colours, which look like the 1950s. You can almost smell the dusty scent coming off them."

Helaas heb ik op de laatste dag van tonen de expositie gezien. Op de website van Foam zelf is nog wel informatie te vinden over de expositie, maar 14 juli was de allerlaatste keer voor 'Best before End' in het fotografiemuseum van Amsterdam. 

Inspirerend: Teenage Bedrooms

Uit de kamer van tienerstijlicoon Tavi Gevinson.

Ik ben gek op inrichten. Aangezien je als tiener nog niet de mogelijkheid hebt heel veel in te richten, probeer ik al mijn creativiteit te lozen in mijn kamer van vijf bij zes. Op dit moment ben ik druk bezig met het herschikken van de spulletjes en meubels in mijn kamer, daarnaast is er nog een kans(je) dat ik deze zomervakantie nog naar een andere kamer verhuis. Toch blijf ik altijd bezig met het decoreren van mijn kamer.

In dit artikel, helaas helaas, geen foto's van mijn eigen kamer. Op dit moment ben ik niet zo tevreden met mijn kamer. Mijn kamer is altijd erg netjes, wat ik puur zou houd om meer rommel in mijn hoofd te voorkomen, en door dingetjes-en-datjes probeer ik het wat op te vrolijken. Nu is het, ondanks alle moeite die er in heeft gezeten, nog redelijk saai.  In dit bericht tref je wel een 'moodboard', of wat voor een gekke term het ook mag hebben, voor mijn eigen kamer, wat me leuk leek om met jullie te delen. Binnenkort volgen er nog wel foto's van mijn kamer.


Van Rookiemag en Bobbly Rainbow Socks.

Van The Style Rookie en Rookiemag.

Allebei van Teenage Bedroom.

Van Teenage Bedroom en uit de film The Virgin Suicides.